Bij een bezoek aan Nagele is een stop bij het Polman huis zeker de moeite waard. Bij het binnenstappen van het huis stap je terug in de tijd. Alles mag van dichtbij bekeken worden en de uitleg wordt m.b.v. een audiotour gegeven. Na afloop dronken we een kopje thee in de tuin met de vrijwilligers. We kwamen in gesprek met Ans, één van de vrijwilligers van het museumhuis.
Ans: “Ik ben geboren en getogen in de Noordoostpolder. Ons werd altijd verteld dat Nagele een heel bijzonder dorp was. Want daar was heel bijzondere architectuur. Als kind zegt dat je niet zoveel.
Later, toen ik weer terug kwam in de polder, dacht ik, het is ook wel heel bijzonder. Zoals het gebouwd is, zoals het eruit ziet. De architecten die ermee bezig geweest zijn.
Toen ik in de krant las dat het Polmanhuis zou openen en dat ze vrijwilligers zochten heb ik gereageerd. Op dat moment was ik uitgewerkt, dit was mijn kans om iets te gaan doen in Nagele. Ik vind architectuur leuk. Het is ook helemaal wat ik ervan gedacht had. We krijgen erg verschillende bezoekers. We hebben net 2 architecten uit Rotterdam ontvangen. We krijgen architectuurstudenten, mensen die vroeger op de Karwijhof gewoond hebben. Kijkers van het tv-programma Binnenstebuiten komen langs en mensen die alle huizen van Hendrik de Keijzer bezoeken. Het is heel wisselend wat je krijgt aan bezoekers. Omdat het zo kleinschalig is en we schenken koffie en thee, krijg je een gesprek met mensen. Dat is dus heel anders dan wanneer je een suppoost bent in een groot museum. Dan moet je opletten dat mensen niet aan een schilderij zitten, dat is hier niet aan de orde. Mensen mogen hier alles openen en bekijken. Hier heeft iedereen zijn eigen verhaal, dat maakt het echt heel leuk.
Iedereen die komt heeft tijd en heeft het naar zijn zin, is een dagje uit en vindt het gezellig. We geven informatie over het huis en over de polder. En dan is het leuk dat ik hier opgegroeid ben. Ik merk het verschil met andere vrijwilligers die hier niet opgegroeid zijn. Ik kan vertellen hoe mijn vader en moeder het hier hadden toen we hier kwamen wonen. Hoe ik als kind opgegroeid ben, dat alle scholen nieuw waren, dat alle leerkrachten jong waren. Er was overal wat te spelen want er werd overal gebouwd. Die combi van polder, het dorp Nagele, hier geboren en getogen zijn, interesse in architectuur en ook buiten de polder gewoond hebbend maakt dat het is heel leuk is om hier vrijwilliger te zijn.
Namens de redactie: bedankt Ans voor je enthousiaste verhaal.